μενου




ΙΜΕΡΑ
Η Ίμερα ήταν χτισμένη σ’ ένα μαγικό και ειδυλλιακό τοπίο, με 2000 μ. περίπου υψόμετρο και υγιεινότατο κλίμα. Τα βουνά της γειτονεύουν με την βουνοσειρά Θήχη, απ’ όπου οι μύριοι του Ξενοφώντα, αντικρίζοντας τη θάλασσα της Τραπεζούντας, φώναξαν (θάλαττα, θάλαττα). Στα πολύ παλιά χρόνια η γύρω περιοχή ήταν κατάφυτη από πυκνά δάση και οργιώδη βλάστηση.
Ογδόντα περίπου χιλιόμετρα την χωρίζουν από την Τραπεζούντα και τριάντα από την Αργυρούπολη. Η γλώσσα της Ίμερας όπως και της Κρώμνης ήταν η πιο καθαρή αρχαιοπρεπής διάλεκτος του Πόντου. Οι κάτοικοί της ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Ο πληθυσμός της έφτανε τις 500 οικογένειες, προτού οι κάτοικοί της αρχίσουν να μεταναστεύουν στη Ρωσία. Πριν από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο είχε περίπου 300 οικογένειες, που περιορίστηκαν όμως σε 120 μόνο, κατά την περίοδο του ξεριζωμού. Στα μέσα του 19ου αιώνα είχε γύρω στους 750 κατοίκους από τους οποίους οι 690 ήταν χριστιανοί Έλληνες, 50 κρυπτοχριστιανοί και 10 μουσουλμάνοι. Η Ίμερα είχε πλήρες τετρατάξιο δημοτικό ελληνικό σχολείο.
Πολλές τοποθεσίες είχαν η καθεμιά δικό της χαρακτηριστικό όνομα: Το Γουρνόπον, το Σκυλοφούρκ, το Τσεφόπον, το Γαζοκόλ, το Βαθύν τ’ Ορμίν, το Τραπεζόλιθον, το Ζούμωτρον, το Λευκέν, το Λιμνίν, ο Καστρόλιθον, η Αερεμίτσα, τη Ποπά τα Ραχία, τη Καμελή, τα Πεγαδόπα, κ.α. Πάνω από την Ίμερα, υπήρχε μοναστήρι γυναικών, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου με 15 καλογριές.
Ενορίες:
Στο κέντρο του χωριού ήταν η ενορία Ζιτράντων, με καθεδρικό Ναό την Κοίμηση της Θεοτόκου. Στα Κάτω Ίμερα ήταν η ενορία Καθημερετίων, με εκκλησία τον Άγιο Γεώργιο. Στα Άνω Ίμερα ήσαν οι ενορίες Τσακαλινάντων και Χαλτογιαννάντων, με εκκλησία τον Άγιο Δημήτριο. Οι ενορίες Ζουβακάντων και Γιαννάντων είχαν εκκλησίες τον Άγιο Βασίλειο και τον Άγιο Γεώργιο. Η ενορία Θωμάντων, που απείχε από το κέντρο του χωριού, νότια, περίπου 45’ λεπτά, είχε εκκλησία τον Άγιο Κωνσταντίνο.
Αμφίεση:
Η καθαριότητα ήταν εμφανής και στο ρουχισμό, είτε στα παλιά χρόνια που φορούσαν τσαρούχια, παντελόνι από τσόχα, ζουπούναν, κοντές (κοντή εσθήτα), φοτάν, καμίς, πιστιαμπάλ (ποδιά), σπαλέρ γουτνίν (προστήθιο μεταξωτό), ζωνάρ, είτε όταν εξευρωπαίστηκε η φορεσιά.
Παρχάρια:
Τα σπουδαιότερα παρχάρια της Ίμερς ήσαν το Ζούμωτρον, το Λευκέν, τα’ Ομάλ’, τα Μουζενίτκα, τα Κωλονάτκα και τα Βάζια.
Οι Ιμεραίοι, μετά την καταστροφή, εγκαταστάθηκαν στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης 75 οικ., στη Νεάπολη Κοζάνης 60 οικ., στη Νέα Ίμερα (Σαλτικλή) Ξάνθης 50 οικ., στον Κεχρόκαμπο (Τάροβα) Καβάλας 20 οικ., στην Κορομηλιά (Σλίβενι) Καστοριάς 15 οικ., μέσα στην Θεσσαλονίκη 60 οικ.και στον Πειραιά, την Αθήνα και αλλού.

Στην Ιμέρα των Ποντίων


Υπάρχουν δύο εκδοχές για την ονομασία της Ιμέρας. Η πρώτη θέλει τη λευκή πέτρα που γυαλίζει στον ήλιο να έχει δώσει το όνομα. Η δεύτερη εικάζει ότι η Ιμέρα ονομάστηκε έτσι από τον ομηρικό «πόθο για τη γη», «πόθο για τον τόπο».


Της Χριστίνας Ταχιάου


Οι επισκέπτες από τη Θεσσαλονίκη, καταγόμενοι από το ερειπωμένο σήμερα χωριό, είναι σίγουροι ότι η ονομασία προέρχεται από τον «πόθο για τον τόπο». Θεωρούν ότι οι πρόγονοί τους πρέπει να ήταν ερωτευμένοι με τον τόπο, αλλιώς δεν θα ζούσαν σε τόσο αντίξοες συνθήκες.
Η Ιμέρα απέχει 80 χιλιόμετρα από την Τραπεζούντα. Ογδόντα χιλιόμετρα που απαιτούν τέσσερις ώρες με το αυτοκίνητο. «Αν δεν αγαπούσαν πολύ οι δικοί μας τον τόπο τους, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί πάνω», λέει συγκινημένος ο δήμαρχος Πανοράματος Ιγνάτιος Καϊτεζίδης, που βρήκε ευκαιρία με το προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά να επισκεφθεί και το χωριό των προγόνων του. «Είναι χτισμένο σε μεγάλο υψόμετρο, κάπου στα 2.000 μέτρα. Λόγω του υψομέτρου δεν έχει δέντρα, παρά είναι χτισμένο μέσα σε ένα λιβάδι. Ο δρόμος είναι εξαιρετικά κακοτράχαλος και δύσκολος. Τώρα τον Αύγουστο έκανε κρύο. Σκεφτείτε τις συνθήκες το χειμώνα!».
Η λειτουργία στην Παναγία Σουμελά και η μετάβαση στην Τραπεζούντα ήταν ευκαιρία για τους Ιμεραίους να επισκεφθούν την αλησμόνητη πατρίδα. «Στο Πανόραμα υπάρχει αδελφότητα Ιμεραίων, που λειτουργεί σαν σύλλογος από το 1924. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό πως η σφραγίδα του συλλόγου είναι χωρισμένη στα τρία: ένα κομμάτι έχει ο πρόεδρος, ένα ο γραμματέας κι ένα ο ταμίας και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί παρά μόνο εάν όλοι συναινέσουν. Αυτή είναι συνήθεια που ήρθε από τον Πόντο», λέει ο κ. Καϊτεζίδης, ο οποίος μάλιστα έχει διατελέσει γραμματέας. Οι Ιμεραίοι διασκορπίστηκαν σε τρία σημεία: το Πανόραμα, τους Τοξότες Ξάνθης και τη Νεάπολη Κοζάνης.


Η ακμάζουσα πόλη που θυμίζει καταυλισμό
Η Ιμέρα τού σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτε την άλλοτε ακμάζουσα πόλη με τις 500 ελληνικές οικογένειες που υπολογίζεται ότι κατοικούσαν πριν από 150 χρόνια. «Οι δικοί μας είχαν διώροφα περιποιημένα και καλοφτιαγμένα σπίτια. Σήμερα οι λίγοι κάτοικοι μένουν μέσα σε χαλάσματα και οι εικόνες που είδαμε θύμιζαν περισσότερο εικόνες καταυλισμών. Οι Έλληνες στην Ιμέρα έζησαν μεγαλουργώντας. Οι τωρινοί κάτοικοι στην Ιμέρα ζουν για λόγους βιοπορισμού, επειδή μπορούν να έχουν λίγο γάλα και λίγο κρέας. Είναι όμως πολύ φιλόξενοι, μας δέχτηκαν με αγάπη». Ο δήμαρχος Πανοράματος αφηγείται πως, μόλις έδυσε ο ήλιος, οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Ιμέρας έβγαλαν τα φαγητά που έως εκείνη την ώρα δεν επιτρεπόταν να γευτούν. «Είχαν ντολμαδάκια, αριάνι, ψωμί και πίτες. Επέμεναν να μας φιλέψουν, παρότι είναι φτωχοί και στερημένοι άνθρωποι».




Στην Ιμέρα υπάρχουν τα κατάλοιπα του ένδοξου παρελθόντος. Ανάμεσά τους μία από τις πλέον σημαντικές εκκλησίες της περιοχής, αυτή του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου. Όμως μόνο το ρόλο της εκκλησίας δεν έχει πια το κτίσμα. «Ενώ περιλαμβάνεται σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς που απευθύνονται στους φίλους του θρησκευτικού τουρισμού, η εκκλησία χρησιμοποιείται ως στάβλος! Μπαίνεις μέσα και βλέπεις περιττώματα ζώων…».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου